30 Οκτ 2012

Έξι Τεχνικές για να Βοηθήσετε το Παιδί με Διάσπαση Προσοχής να σας Ακούσει

 Σαφώς είναι αρκετά ενοχλητικό για γονείς και εκπαιδευτικούς όταν τα παιδιά δεν ακούν και δεν υπακούν στις εντολές που τους δίνονται. Όταν ένα παιδί με Διαταραχή Ελειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αποτυγχάνει να ακολουθήσει τις οδηγίες σας, μπορεί να υποθέσετε ότι φέρεται προκλητικά και αντιδρστικά σκοπίμως. Το πρώτο που θα πρέπει να θυμάστε όταν απευθύνεστε σε ένα παιδί με Διάσπαση Προσοχής είναι ότι δυσκολεύεται περισσότερο από άλλα παιδιά:
  • να εστιάσει σε αυτά που του λέτε
  • να διακόψει και να απεμπλακεί από αυτό που κάνει εκείνη την στιγμή (ειδικά εάν πρόκειται για κάτι ευχάριστο)
  • στην εργαζόμενη μνήμη

Για να αυξήσετε τις πιθανότητες να σας ακούσει, να θυμηθεί τι είπατε και να υπακούσει ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ ακολουθήστε τις παρακάτω τεχνικές:

1. Εξασφαλίστε βλεμματική επαφή. 
Βεβαιωθείτε ότι κερδίσατε την προσοχή του/ της πρώτα πριν δώσετε οδηγίες. Κάνετέ τον/ την να σας κοιτάξει ώστε να αποσπάσετε την προσοχή του από την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το παιχνίδι. Στη σχολική αίθουσα ζητήστε του/ της να καθίσει σε μέρος που να εχει άμεση οπτική επαφή με τον δάσκαλο, απέναντι ακριβώς ή σε μπροστινό θρανίο.

2. Δώστε απλές και περιεκτικές οδηγίες.
Χρησιμοποιήστε όσο δυνατόν λιγότερες λέξεις για να μεταφέρετε αυτό που θέλετε στο παιδί: "Σοφία, φόρεσε τα παπούτσια σου τώρα.", "Άνοιξε το βιβλίο της Γλώσσας στην σελίδα 20".

3. Επιβεβαιώστε ότι το παιδί σας άκουσε και ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Ένας τρόπος είναι να του ζητήσετε να επαναλάβει αυτό που του ζητήσετε. Επίσης μπορείτε να κάνετε στοχευμένες ερωτήσεις όπως: "Πού πρέπει να πας τώρα;".

4. Αποφύγετε να δίνετε οδηγίες πολλαπλών σταδίων.
Όταν είναι εφικτό να δίνετε μία οδηγία την φορά. Η εργαζόμενη μνήμη των παιδιών με ΔΕΠ-Υ είναι αδύναμη και δυσκολεύονται να συγκρατήσουν πολλές πληροφορίες, ειδικότερα εάν ταυτόχρονα κάνουν κάποια δραστηριότητα.

5. Χρησιμοποιήστε οπτικά βοηθήματα.
Εάν είναι απαραίτητο να δοθούν στο παιδί πολλαπλές οδηγίες, ένα οπτικό βοήθημα μνήμης είναι το ιδανικό μέσο υπενθύμισης: χρησιμοποιήστε ένα αριθμημένο σχεδιάγραμμα, μία λίστα, εικόνες, χαρτάκια post-it όπου θα εξηγείτε ακριβώς τι πρέπει να κάνει.

6. Αποφύγετε τιις αόριστες οδηγίες που μπορεί να παρερμηνευτούν.
Η πιο κλασική είναι "Φτιάξε το δωμάτιό σου". Γίνετε πιο συγκεκριμένοι και καθορίστε τι ακριβώς εννοείτε με λογίκες και εύχρηστες γαι το παιδί εντολές: "1. Τα άπλυτα στο καλάθι, 2. Τα παιχνίδια στο κουτί, 3. Κρέμασε την βρεγμένη πετσέτα στο μπάνιο." Έτσι οι οδηγίες μπορούν να δοθούν γραπτώς σε μορφή λίστας ώστε να μπορεί το παιδί να διαγράφει ό,τι έχει ολοκληρώσει και να προχωρά στην επόμενη εργασία.


Ευαγγελία Δ. Σούπη
Λογοθεραπεύτρια
Κομνηνών 39 και Χασιώτη
Ιωάννινα
evageliasoupi@gmail.com
 
Adapted from 

  1. Sandra Rief (2005) How to Reach & Teach Children with ADD/ADHD, Second Edition, San Francisco: Jossey Bass
  2. Sandra Rief (2008)The ADD/ADHD Checklist: A Practical Reference for Parents & Teachers, Second Edition.San Francisco: Jossey Bass
 
Illustration via Richard Wilkinson
 

23 Οκτ 2012

Ευτυχισμένα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους γονείς! (Μέρος 2ο)


 Πολλοί γονείς από την στιγμή που θα παίξουν τον ρόλο του γονέα ξεχνούν τον εαυτό τους και ζούν μονάχα για τα παιδιά τους. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Μέσα σε αυτό οι γονείς αθελά τους δίνουν τον ρολό του γονέα στα παιδιά τους και αυτά συνεχώς παίζουν ένα παιχνίδι ικανοποίησης ως προς τους γονείς για να καταφέρουν να κερδίσουν την ατομική τους ευτυχία. Έτσι οι γονείς αφήνουν τα θέλω τους, παρατούν την σχέση τους, δεν φροντίζουν τον εαυτό τους και πέφτουν πάνω στα παιδιά τους καταλήγοντας να έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους σαν άνθρωποι, σαν γονείς και σαν σύντροφοι. Όταν όλα αυτά τα συνειδητοποιήσουν πρέπει να δράσουν. Να τα πούν στον συντροφό τους και να καταβάλλουν ουσιαστική προσπάθεια για να επαναπροσδιορίσουν τους ρόλους μέσα στο σύστημα της οικογενειάς τους. Αν αυτή η προσπάθεια γίνει ουσιαστικά και δεν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά και ώριμα την επιλογή που θα κάνουν. Το να ζούν συμβιβαστικά σίγουρα όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο άρθρο δεν θα κάνει ποτέ τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Σε αντίθεση θα τους μάθει να συμβιβάζονται στην ζωή τους και να μην κυνηγούν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Θα τους μάθει να παραιτούνται από το μέλλον τους και την ίδια τους την ζωή. Θα τους μάθει να καταπιέζουν τα θέλω τους και να λειτουργούν με πρέπει που δεν θα είναι δικά τους. 
 
 Όπως αναφέραμε, η απόφαση ενός χωρισμού δεν είναι μία απόφαση που πρέπει να παίρνεται από τους γονείς εν βρασμώ. Πρέπει να είναι μία ώριμη απόφαση και αυτό σημαίνει πως μέσα σε αυτήν δεν χωρά θυμός. Το πρώτο πράγμα που πρέπει οι γονείς να καταφέρουν είναι μία ώριμη συζήτηση μεταξύ τους χωρίς θυμό. Και οι δύο χωρίς να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλον θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να επικοινωνήσουν ξεκάθαρα ο ένας στον άλλον την ανάγκη του. Η συζήτηση θα πρέπει να αφορά την ευτυχία των παιδιών και μέσα σε αυτήν θα πρέπει να αναφερθούν και οι δύο στο τι θεωρούν ότι θα έκανε ουσιαστικά ευτυχισμένα τα παιδιά τους, χωρίς να ξεχνούν ότι τα παιδιά θέλουν να τους βλέπουν ξεχωριστά αλλά και μαζί ευτυχισμένους για να νιώθουν ασφάλεια και να μην παίρνουν το βάρος της ευτυχίας τους πάνω τους. Από εκεί και πέρα ακόμα κι αν κάποιος από τους δύο δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του θα πρέπει ο άλλος να γίνει δέκτης όσο κι αν αυτό πονά με στόχο τα παιδιά. Το να διασφαλίσουμε στα παιδιά την ευτυχία τους απαιτεί το να είμαστε ξεκάθαροι στο ότι αλλάζουν τα δεδομένα σε ότι αφορά την σχέση μεταξύ των γονέων αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν αλλάζει την γονεΐκη μας σχέση μαζί τους. Αυτό θα βοηθήσει και τα δύο μέλη της σχέσης να μην αλλάξουν καθημερινές συνηθείες τους και να μην ταράξουν τα δεδομένα μέσα στα οποία τα παιδιά μεγαλώνουν καθώς επίσης και να μην αλλάξουν για κανέναν από τους δύο τα δεδομένα της καθημερινότητας επομίζοντας παραπάνω ευθύνες σε αυτόν που θα έχει την επιμέλεια. Στα παιδιά θα πρέπει να γίνεται ξεκάθαρη συζήτηση κι από τους δύο γονείς για την αλλαγή των δεδομένων στην συζηγική σχέση και να γίνεται ξεκάθαρο με συγκεκριμένο τρόπο το ότι τίποτα δεν αλλάζει στην γονεική σχέση. Ο δρόμος που θα περπατήσουν από εκεί και πέρα δεν θα είναι εύκολος όμως αν αυτά που είπαν τα τηρήσουν τα παιδιά πολύ σύντομα θα κατανοήσουν ξεκάθαρα την καινούρια κατάσταση και το σημαντικότερο όλο αυτό θα το έχουν βιωσει μέσα σε ένα περιβάλλον που θα τους έχει δώσει συναισθηματική αλλά και πρακτική ασφάλεια. Έτσι, ο στόχος του ευσυνείδητου γονέα, που είναι να μεγαλώσει ευτυχισμένα παιδιά που θα ζήσουν για αυτά την ζωή τους, θα μάθουν να διεκδικούν, να παλεύουν και θα είναι ώριμοι ενήλικες θα επιτευχθεί.

 Ως γονείς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από τον ρόλο μας ως γονείς έχουμε να παίξουμε και άλλους ρόλους με σημαντικότερο αυτόν των δικών μας επιθυμιών και αναγκών που θα μας κάνει ευτυχισμένους άρα και πολύ καλύτερους γονείς. Ευτυχισμένα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους γονείς!
Γαλανού Σταυρούλα
Λογοθεραπεύτρια
Αθανασίου Διάκου 26, Ελληνικό
logou_iasis@hotmail.com

 Διαβάστε και το πρώτο άρθρο της Σταυρούλας Γαλανού "Ευτυχισμένα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους γονείς!" 

 Illustration via Pascal Campion
 

11 Οκτ 2012

Πέρα από τις λέξεις: Η επικοινωνία στην άνοια

 
Image via pixabay.com

 Την στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο περίπου 36,6 εκατομύρια άνθρωποι έχουν άνοια. Είναι γεγονός, καθώς επίσης και η εκτίμηση ότι μέχρι το 2030 ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί.
  Είναι σαφές ότι αυτοί οι αριθμοί αντιστοιχούν σε αληθινούς ανθρώπους που ζουν δίπλα μας και-για πολλούς-στο ίδιο σπίτι. Το βάρος της φροντίδας των ασθενών στην Ελλάδα ακουμπά στους  συγγενείς συνήθως, καλώς στις περισσότερες περιπτώσεις αφού κανένας δεν γνωρίζει την προσωπικότητα και τις ανάγκες ενός ανθρώπου από κάποιον αγαπημένο του. Κι αυτό γιατί λόγω της προοδευτικής φύσης της κατάστασης η επικοινωνία δυσχεραίνει και ο φροντιστής καλείται να αναγνωρίσει την εκάστοτε ανάγκη, την επιθυμία του ασθενή όπως και αν αυτή εκφράζεται.
  Ο λόγος των ασθενών με άνοια παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την προοδευτική φύση των αλλαγών στις γνωστικές λειτουργίες (μνήμη, γλώσσα, κρίση, προσοχή, αντίληψη, κοινωνικές δεξιότητες) και η βαρύτητά τους είναι ανάλογη με το στάδιο άνοιας στο οποίο βρίσκεται ο ασθενής. Παρατηρείται λοιπόν:
  • "Κενός" λόγος (λέξεις συνδεδεμένες μεταξύ τους χωρίς νόημα)
  • Στερεότυπος λόγος (επαναλήψεις φράσεων πχ "Πότε θα φύγουμε;", "Γιατί δεν φεύγουμε;", "Πότε θα φύγουμε")
  • Παραφασίες (αντικαταστάσεις λέξεων από ψευδολέξεις πχ. αντί για "τρένο"--> "τρέλο")
  • Δυσκολία στην ολοκλήρωση προτάσεων
  • Δυσκολία στην εύρεση των σωστών λέξεων
  • Δυσκολία στην παρακολούθηση μεγάλων συζητήσεων
  • Δυσκολία στην κατανόηση του χιούμορ, της ειρωνίας, του σαρκασμού
  • Περιορισμένη ικανότητα να παραμονής στο ίδιο θέμα
  • Απώλεια ροής της σκέψης

  Ο στόχος της επικοινωνίας μεταξύ του ασθενή και του φροντιστή του είναι ένας και είναι διπλός: από την μία η παροχή της καλύτερης δυνατής φροντίδας και της ποιότητας διαβίωσης του ασθενή με άνοια και από την άλλη μία επιτυχημένη, ευχάριστη και ήρεμη καθημερινότητα για τον φροντιστή. Πρακτικά, η καλή επικοινωνία μεταξύ του φροντιστή και του ασθενή αντανακλά πολλαπλά οφέλη στην καθημερινότητα: 
  • εξοικονομεί χρόνο
  • προλαμβάνει πιθανά λάθη (...και εξοικονομεί χρονο!)
  • κρατά σε ηρεμία τον ασθενή (και τον φροντιστή)
  • περιορίζει το αίσθημα ανημποριάς του ασθενή
  • περιορίζει την απομόνωση και το αίσθημα απώλειας της προσωπικότητας
  • ενισχύει το συναισθηματικό "δέσιμο"
  • βελτιώνει την αυτοεκτίμηση του ασθενή και του φροντιστή
  • περιορίζει το άγχος και την εξουθένωση
  • γλιτώνει χρήματα σε βάθος χρόνου
  • περιορίζει την πιθανότητα κακοποίησης
  Με λίγα λόγια η επιτυχημένη επικοινωνία μεταξύ του ασθενή με άνοια και του φροντιστή του έχει πρακτικά και συναισθηματικά οφέλη. Ο ασθενής που θέλει να διατηρήσει μία καθημερινότητα λειτουργική και ευχάριστη για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα ακολουθεί συστηματική φαρμακοθεραπεία, συχνή παρακολούθηση από τον νευρολόγο του και θεραπεία γνωστικής αποκατάστασης. Η αντιμετώπιση για την επίτευξη μίας πιο λειτουργικής επικοινωνίας στην άνοια είναι κάπως ιδιότυπη. Οι τεχνικές απευθύνονται κυρίως στους φροντιστές, είτε πρόκειται για μέλη της οικογένειας είτε για επιστήμονες υγείας. Κι επειδή πρόκειται ακριβώς για τεχνικές, ενθαρρύνεται η εφαρμογή τους από όλα τα άτομα που έρχονται σε επαφή με τον ασθενή. Ενδεικτικά, αναφέρουμε κάποιες τεχνικές διευκόλυνσης της επικοινωνίας σε καθημερινή βάση χωρίς την άμεση χρήση υλικών και άλλων θεραπευτικών μέσων:

# Περιορίστε τους περισπασμούς: Δημιουργήστε ένα περιβάλλον φιλικό προς την επικοινωνία-κλείστε την τηλεόραση/ ραδιόφωνο, "απλοποιήστε" το περιβάλλον

# Επιτύχετε και διατηρήστε βλεματική επαφή: Ειδικότερα όταν κάνετε κάποια δραστηριότητα μαζί προσπαθήστε να βρίσκεστε μπροστά στον ασθενή και να μην κινείτε τα χέρια σας κοντά στο στόμα (βλ. "απλοποιήστε" το περιβάλλον!). Κοινοποιείτε πάντα την παρουσία σας για να μην τρομάζει και ταράζεται.
# Μην υποτιμάτε τις ικανότητες επικοινωνίας του ασθενή: Πολλές φορές παρασυρόμαστε και μιλούμε στους ηλικιωμένους με παράξενο -και καθόλου αποτελεσματικό- τρόπο: οι Αγγλόφωνοι τον ονομάζουν "elderspeak". Μιλούμε δυνατά και αργά, χρησιμοποιούμε απλές λέξεις, μικρές προτάσεις, κάνουμε μόνο κλειστού τύπου ερωτήσεις, δίνουμε μεμονωμένες οδηγίες. Παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις (πχ. ηλικιωμένους  με προβλήματα ακοής) και σε ασθενείς σε προχωρημένα στάδια μπορεί και να αποδειχτούν αποτελεσματικές τεχνικές επικοινωνίας, σε ασθενείς σε πρώιμα στάδια που διατηρούν καλές γνωστικές επιδόσεις, το "elderspeak" μπορεί να είναι προσβλητικό και να προκαλέσει προστριβές. Επίσης έχει βρεθεί ότι όχι μόνο δεν ωφελεί αλλά μπορεί ακόμη και να περιορίσει την ικανότητα αντίληψης σύνθετων προτάσεων.
# Μιλήστε για τα παλιά: Με αυτό τον τρόπο ο ασθενής δένεται συναισθηματικά με τον συνομιλητή και διατηρεί ένα αίσθημα ασφάλειας και αυτοπεποίθησης καθώς οι παλιές αναμνήσεις διατηρούνται καλύτερα στην άνοια.
# Μην αγνοείτε τον "κενό" λόγο: Μέσα στις σκόρπιες λέξεις και τις ασυναρτησίες μπορεί να βρίσκεται αυτό που ο ασθενής θέλει να σας πει. Δώστε σημασία και ακούστε προσεκτικά.
# Δώστε ερεθίσματα: Μην μένετε μόνο στην λεκτική επικοινωνία. Χρησιμοποιήστε νοήματα, εικόνες, εκφράσεις.
# Προσαρμόστε το περιβάλλον: Κάνετε το περιβάλλον που ζει ο ασθενής πιο λειτουργικό τοποθετώντας ευανάγνωστα ημερολόγια, σήματα, φωσφοριζέ ταινίες, φωτογραφίες σε στοχευμένα σημεία (πχ. στην έξοδο ή στην πόρτα της τουαλέτας).
# Εφαρμόστε καθολικές "επικοινωνιακές τακτικές": Αγκαλιάστε τον ασθενή, χαμογελάστε του, κάνετε πράγματα μαζί, πηγαίνετε βόλτα, τραγουδήστε, διαβάστε. Με λίγα λόγια χαρείτε την ζωή και τον χρόνο με τον άνθρωπό σας!


Ευαγγελία Δ. Σούπη
Λογοθεραπεύτρια
Κομνηνών 39 και Χασιώτη
Ιωάννινα
evageliasoupi@gmail.com



Βιβλιογραφία

1. Ferri CP, Prince M, Brayne C, Brodaty H, Fratiglioni L, et al. (2005), Global prevalence of dementia: a Delphi consensus study. Lancet 366: 2112–2117. doi: 10.1016/S0140-6736(05)67889-0

2. Dennis M (April 1976). "Dissociated naming and locating of body parts after left anterior temporal lobe resection: an experimental case study". Brain Lang 3 (2): 147–63. doi: 10.1016/0093-934X(76)90013-4

3. Ripich, D. N., Carpenter, B. D. and Ziol, E. W. (2000), Conversational Cohesion Patterns In Men And Women With Alzheimer'S Disease: A Longitudinal Study. International Journal of Language & Communication Disorders, 35: 49–64. doi: 10.1080/136828200247241

4.Tomoeda K. C., Bayles K. A., Boone D.R. , Kaszniak A.W., Slauson T.J. (1990), Speech rate and syntactic complexity effects on the auditory comprehension of alzheimer patients. Journal of Communication Disorders, 23 (2):151–161 doi: 10.1016/0021-9924(90)90019-U

5. Kemper S., Harden T., (1999), Experimentally disentangling what's beneficial about elderspeak from what's not. Psychology and Aging, Vol 14(4), 656-670. doi: 10.1037/0882-7974.14.4.656

9 Οκτ 2012

Ευτυχισμένα Παιδιά χρειάζονται Eυτυχισμένους Γονείς!



  Πολλές φορές οι γονείς βρίσκονται μπροστά σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο που αφορά την σχέση τους. Δεν είναι ευτυχισμένοι μέσα στην καθημερινότητα τους και δεν μπορούν να βρούν την ευτυχία μέσα στην συμβίωση με τον συντροφό τους. Τότε λοιπόν μες στο μυαλό τους υπάρχει μία και μόνο σκέψη ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Μία βασική σκέψη που τους ταλαιπωρεί είναι το αν θα πληγώσουν τα παιδιά τους αν εκείνοι πάρουν την απόφαση να αλλάξουν την ζωή τους. Τα κοινωνικά πρότυπα εναντιώνονται σε κάθε τους επιθυμία και πολλές φορές καταλήγουν να συμβιώνουν τυπικά για τα παιδιά. Και τα παιδιά τελικά είναι ευτυχισμένα?

Η ευτυχία των παιδιών μέσα σε μία οικογένεια αφορά την ευτυχία όλων των μελών που την απαρτίζουν. Η οικογένεια λειτουργεί σαν ένα σύστημα και τα παιδιά για να νιώθουν ασφαλή και ευτυχισμένα πρέπει να ξέρουν ότι οι γονείς τους ατομικά αλλά και μαζί είναι ευτυχισμένοι. Όσο περίεργο κι αν μας φαίνεται αν τα παιδιά μεγαλώνουν σε μία οικογένεια χωρίς ατομικά ευτυχισμένους γονείς το διασθάνονται και προσπαθούν συνεχώς να τους κάνουν ευτυχισμένους. Άρα μπαίνουν μέσα σε ένα φαύλο κύκλο συμπεριφορών που έχουν ως στόχο την ατομική ευτυχία των γονέων τους. Βαρύς ο ρόλος για ένα παιδί να προσπαθεί να κάνει τους γονείς ευτυχισμένους, να προσπαθεί να τους φέρει κοντά και να έχει απορίες και ερωτηματικά που πολλές φορές καταλήγουν στο να κατηγορήσει τον ίδιο του τον εαυτό για την δυστυχία των μελών της οικογενείας του.

Σύμφωνα λοιπόν με όλα τα παραπάνω ένα απ' τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γονείς είναι να παραμένουν σε μία συμβίωση για τα παιδιά αφού όπως είναι ευδιάκριτο από μαρτυρίες παιδιών που έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις (ακόμα κι όταν αυτές λειτουργούν χωρίς εντάσεις στην καθημερινότητα) κάθε άλλο παρά καλό κάνουν στα παιδιά.
Ως γονείς οφείλουμε να πάρουμε τισ σωστές αποφάσεις με ωριμότητα, να σκεφτούμε αν μπορούμε να βρούμε κώδικες επικοινωνίας με τον συντροφό μας που θα μας βοηθήσουν να νιώθουμε ευτυχισμένοι ατομικά για να δώσουμε ουσιαστική ευτυχία και στα παιδιά μας. Αν καταβάλουμε την ουσιάστικη προσπάθεια μας και φτάσουμε σε αδιέξοδο συζητώντας με τον συντροφό μας και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν, τότε ήρθε η ώρα να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ένα διαζύγιο σίγουρα δεν αποτελεί εύκολη διαδικασία. Αν όμως η απόφαση παρθεί ώριμα, αναλάβουμε τις ευθύνες μας και εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι συμβαίνει χωρίς να κρύψουμε τίποτα και χωρίς να παίξουμε τα παιχνίδια των κοινωνικών προτύπων που στοιχειώνουν τις ζωές μας, σίγουρα θα βρούμε τις λύσεις να έχουμε ουσιαστική σχέση γονέα με τα παιδιά μας χωρίς να τα ταράξουμε.

Μακροπρόθεσμα λοιπόν μία τέτοια απόφαση σίγουρα θα προσφέρει μεγαλύτερη ευτυχία στα παιδιά. Μην ξεχνάμε ότι για να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς!
 
Γαλανού Σταυρούλα
Λογοθεραπεύτρια
Αθανασίου Διάκου 26, Ελληνικό
logou_iasis@hotmail.com
 
Illustration by Maria Bogade